Jerzy Gruza, Polska, 1970
Stefan Waldek jest neurotycznym fajtłapą, którego największą pasję stanowi ornitologia. Gdyby urodził się trochę później, byłby powszechnie określany mianem „nerda”. Jest ponadto pantoflarzem, mężem kobiety będącej jego dokładnym przeciwieństwem: herod-babą i mistrzynią strzelectwa. Pod jej nieobecność stara się dla odmiany zrobić coś archetypicznie męskiego, tj. nawiązać przygodny romans. Próbuje szczęścia z kolejnymi kobietami, znajomymi i nieznajomymi, pięknymi i pięknie ubranymi; w rolę jednej z nich wciela się Violetta Villas, bosko zmanierowana i obnosząca ikoniczną fryzurę, która wydaje się wykonana z tombaku. Niestety wszystkie te ptaszki wymykają mu się z rąk. Komedia Jerzego Gruzy składa się z ciągu skeczy, z których każdy jest bardziej absurdalny od poprzedniego; ostatnie sceny mają już wyraźny surrealistyczny sznyt. Całej historii przyświeca pytanie: czy to uparte i w gruncie rzeczy żałosne godowe szaleństwo jest warte swojej ceny?
Piotr Mirski
