Krzysztof Zanussi, Polska, 1970
Zwabiony alarmującym telegramem młody inżynier przyjeżdża do rodzinnego domu, w którym nie było go przez wiele lat. Na miejscu zastaje sytuację rodem z gotyckiej powieści. Zapewne niegdyś imponująca posiadłość jest teraz chylącą się ku upadkowi ruderą. W nie lepszym stanie znajdują się mieszkańcy. Siostra pląsa półnaga po ogrodzie, niefrasobliwa w stopniu, który graniczy z zaburzeniami psychicznymi. Przepracowana i zgorzkniała ciotka odgrywa niewdzięczną rolę służącej. Matki nie ma, bo wyjechała i najwyraźniej nie chce wrócić, ale jest ojciec, gbur i despota, mający poważne problemy z alkoholem. Bohater patrzy na bagno, z którego uciekł, i czuje, że ogarnia go coraz silniejsze przygnębienie. Kameralny film Krzysztofa Zanussiego zawiera autobiograficzne wątki.
Piotr Mirski
